Lyrics for Jak Nie My To Kto by MrozuBo jak nie my to kto? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to kto o o o?Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to nikt tego lepiej nie zrobi tu! Daj więcej beatu maestro Buja się całe sąsiedztwo Nie znamy granic i przez to Potem czujemy się kiepsko Niedouczeni na błędach Dzisiaj się tworzy legenda Za pomocą stopy i werbla Dodaj do tego Amsterdam Wiesz dokładnie o co chodzi nam Bo Ty chcesz osiągać idealny stan Kto? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to kto o o o? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to nikt tego lepiej nie zrobi tu! To są nasze najlepsze dni Zaskakuje sam siebie i Potem z rana już nie wiem nic Ciągle mało jest jeszcze mi Moje życie bywa jak film Imprezuje jak Charlie Sheen Dynia pęka jak w Halloween Drina goni kolejny drin Wiesz dokładnie o co chodzi nam Bo ja też nocami odbijam się od ścian Kto? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to kto o o o? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to nikt tego lepiej nie zrobi tu! My lubimy jazz i lubimy chillout Jaki ma sens się dziś spinać? Buzuje w nas ta endorfina Sukienka pin-up tak ciebie opina Ooo Błędny wzrok kolejny shot, łapię trop Brzdęk, brzdęk znika lęk Dzisiaj w klubie będzie bang! Jak ja dobrze to znam Grzeszne spojrzenia Tych grzecznych dam Ciało wyginasz Tym łowisz mnie Jaki będzie finał? Kto to wie? Co z nami będzie? Chcemy więcej! Każdy zuch łapie groove Nie znajdziesz nigdy takich trzech Jak nas dwóch! Kto? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to kto o o o? Bo jak nie my to kto? Bo jak nie my to nikt tego lepiej nie zrobi tu!Writer(s): Lukasz Blazej Mroz, Tomasz Lach, Krzysztof Jan Sacala, Robert Kazimierz Krawczyk No translations available

Kiedy przechodnie czekający na zmianę świateł orientowali się, że właśnie przed nosem przejechał im kolejny fiat 126p i syrenka, sprawdzali w smartfonie, gdzie w Lublinie jest motoryzacyjna impreza. Tak było w sobotę i będzie w niedzielę z okazji II Zlotu Pojazdów Zabytkowych i PRL "Kocham Swoją FSC". Uczestników zlotu można spotkać przed centrum handlowym Outlet przy ul. Mełgiewskiej 16D. – Jesteśmy poddawani obróbce termicznej – żartowali właściciele pojazdów zmęczeni upałem. Na parkingu można oglądać pojazdy zakwalifikowane przez organizatorów - kryterium wiekowe określane jest maksymalnie na 1990 rok produkcji. Nie dotyczyło to pojazdów produkcji polskiej. Oprócz zabytkowych pojazdów oddających klimat PRL i odtwarzanych przebojów z epoki, uwagę zwracał krążący na rowerze milicjant drogówki z zatkniętym za pasek lizakiem. – Milicyjny mundur kiedyś miałem własny, oddałem, ten jest pożyczony. Pomagałem przy organizacji zlotu, przygotowywałem identyfikatory i tak się zrodził pomysł, żebym się przebrał za milicjanta – mówi Michał Błaszczak, który się przedstawia jako aktor i wspomina, że występował w amatorskim teatrze. W czasie zlotu pozował do mnóstwa zdjęć. – Bardzo lubię żuki. Miałem kiedyś żuka A07. Wypatrzyłem go na giełdzie, był szary i jak tylko go zobaczyłem, aż się uśmiechnąłem i postanowiłem, że musi być mój. Ale nie miałem go gdzie trzymać, tak na osiedlu nie ma warunków – dodaje poprawiając czapkę i ocierając białą rękawiczką pot z czoła. Mundur i wysokie buty to w sobotę nie był strój na rowerową przejażdżkę. W sobotę i niedzielę w programie zlotu – zwiedzanie pobliskiej fabryki. To z niej wyjechały żuki, darzone w czasie imprezy szczególnym sentymentem. Mają urodziny! 24 lipca 1959 roku zaczęła się seryjna produkcja zaprojektowanego trzy lata wcześniej auta. Podobno jego nazwa wzięła się od pasiastego malowania jakie dostał prototyp. Jak pisały wówczas gazety, produkcja seryjna miała pozwolić lepiej zaopatrywać rynek krajowy i zagraniczny. Trzeba bowiem wiedzieć, że żuk miał fantastyczne powodzenie. W fabryce leżało już wówczas 3000 podań od instytucji i osób prywatnych chętnych nabyć żuka. 2000 zamówień napłynęło z zagranicy. Niestety apetyty te nie mogły być zaspokojone gdyż do końca 1959 roku fabryka planowała wypuści zaledwie 1000 żuków. Wesoły Żuk z 1995 roku na dawnym torze testowym FSC - Jak przyjąłem się jako młody chłopak za Daewoo, wszystko musiało być ładnie przystrzyżone, drzewka rosły tylko te posadzone. No, ale to były inne czasy. Funkcjonowała komunikacja zakładowa. Jeździł sobie lublinek (następca żuka–red.), zatrzymywał w określonych miejscach, ludzie się mogli przemieścić z hali do hali. Wówczas wydawało się to bardzo ciekawe. Kiedy się przyjąłem, starzy pracownicy mówili: słuchaj Młody, różne rzeczy się mogą wydarzyć. Może być wojna, mogą być różne sytuacje ale ta fabryka produkowała samochody, produkuje samochody i zawsze będzie produkowała samochody. Niestety ich słowa nie były prorocze - mówi Wojciech Rudzki, który w sobotę oprowadzał po terenie fabryki. W 1996 roku stał się czynnym pracownikiem, na praktyki trafił do fabryki przy ul. Mełgiewskiej sześć lat wcześniej. Zaczynał od spawalni, potem pracował w biurowcu. Teraz jest przedstawicielem związków zawodowych NSZZ Solidarność zrzeszającej pracowników działających tu firm. Jak szacuje współcześnie pracuje na tym terenie około 6 tysięcy osób. To połowa rzeszy ludzi, którzy pracowali tu przed laty. Pół wieku temu codziennie bramę przekraczało, pokazując strażnikom przepustkę, 12 tysięcy pracowników. Dziś po budkach strażników, biurze przepustek i poczuciu, że fabryka jest niedostępnym miejscem, nie ma śladu. Paczkomat usytuowany na terenie dawnej FSC i market działający w dawnym biurowcu to najlepsze dowody na historyczną zmianę jak tu zaszła. "Kocham Swoją FSC" – hasło trwającego zlotu jest cytatem z jednej z czterech tablic jakie w latach 60. ubiegłego wieku wmurowano w chodnik biegnący wzdłuż jedynej wyasfaltowanej wewnętrznej drogi na terenie fabryki. Są tam sentencje w stylu: "Pamiętaj o bezpiecznej pracy", "Życzymy najwyższych zarobków" czy "Niech panuje powszechny pokój". Ten prosty asfaltowy odcinek to nic innego jak tor, na którym wypróbowywano produkowane auta. Krążąc swobodnie po ulicach: Tokarskiej, Narzędziowej, Blacharskiej czy Resorowej chodzi się po autentycznej, nadal idealnie ułożonej kostce pamiętającej początek fabryki. W wielu miejscach jeszcze widać starą fabryczną architekturę. To hale których jeszcze nikt poddał termomodernizacji ani unowocześnianiu dodając im elementy architektoniczne. Tu kwitną podlewane hortensje, tam osty wyższe niż człowiek. Tu plastikowe okna i styropian skryty pod nową elewacją. Tam bluszcz wspina się po zardzewiałej latarni. Nawet tak lubiana przez fotografów tablica "Trasa odwału i żużla" ledwie wystaje z badyli. – Znajdujemy się na centralnym placu przed biurowcem gdzie był dworzec autobusowy, bo dojeżdżała tu ludność z połowy Lubelszczyzny. Zakład zajmuje 40 hektarów. Szacuję, że wyprodukowano tu milion samochodów, z czego 600 tysięcy żuków. Praktycznie każdy albo tu pracował albo zna kogoś kto pracował. Ma w rodzinie wujka, ciocię, kuzyna którzy pracowali w fabryce. Wydaje mi się, że powinniśmy wszystko zrobić, żeby powstało muzeum tego miejsca. Jestem prezesem Lubelskiego Towarzystwa Historii Przemysłu ale żuki mi są szczególnie bliskie i FSC. Tutaj pracowałem – mówi prof. Leszek Gardyński z Politechniki Lubelskiej, współorganizator II Zlot Pojazdów Zabytkowych i PRL "Kocham Swoją FSC". Uważa, że najlepszym miejscem dla takiego muzeum oczywiście by był teren fabryki. – Jest do sprzedania hala starego montażu. Były rozmowy z prywatną firmą zainteresowaną kupnem tej hali, która chciała niejako wydzierżawić 1000 mkw. Były plany założenia w związku z tym fundacji. Ale jakoś kontakt się uwał, nie odpowiadają na telefony. Sprawa wisi, ja sobie tak mówię, bo chciałbym, żeby to muzeum powstało – dodaje profesor. Hala na którą pomysłodawcy muzeum mają ochotę jest szczególna. To nieruchomość przy głównej ul. Frezerów, która pamięta przedwojenne początki fabryki czyli halę produkcyjną warszawskiej firmy Lilpop, Rau i Loewenstein. W 1938 roku zamierzano tu produkować podzespoły do samochodów osobowych i ciężarowych – na licencji amerykańskiego Chevroleta. – By była najfajniejsza, bo jest najstarsza – przyznaje prof. Leszek Gardyński. I opowiada, że ideą jest odtworzenie produkcji fabryki, pokazanie aut. Oprócz tego by były archiwalne zdjęcia, makieta fabryki, wspomnienia i relacje osób, które tu pracowały. – Na moich oczach odeszło pokolenie, które pamiętało II wojnę, pokolenie, które tu pracowało jeszcze jest – tłumaczy. W niedzielę na godz. 14 zaplanowano kolejny spacer historyczny po FSC. Wojciech Rudzki zapowiadał odmienną trasę niż sobotnia. Od godz. będzie okazja do zrobienia mnóstwa zdjęć, bo żuki wrócą do domu. Po terenie fabryki przejadą uczestnicy zlotu. Organizatorami weekendowego wydarzenia są: Automobilklub Lubelski przy współpracy z Radą Dzielnicy Hajdów-Zadębie, Politechniką Lubelską - Wydział Mechaniczny, firmą "Wesoły Żuk", Jaro Retro Auto - Classic Garage.

Siemaneczko! Postanowiłam trochę nieco popisać o swoich rozmyśleniach. Opowiem wam trochę o sobie, jak i o innych szarych ludziach. Ogólnie? O życiu. Moje doświadczenia pozwoliły mi zrozumieć... Jak nie my to kto spełni za nas marzenia? Musimy pragnąć tego czego chcemy. Uwirzmy, że potrafimy. Może przyda nam się też do tego szczęście, no ale, bez pracy nie ma kołaczy. Ostatnio w moim życiu pojawiło się coś, co nigdy nie myślałam że się przytrafi. Zawsze byłam pewna siebie w tej sytuacji. Gdy poszłam do Liceum wszystko się zmieniło. Trochę moje życie się zmieniło. Postanowiłam walczyć o swoje marzenia i je spełniać. W jaki sposób? Swoją pracą. Wzoruje się na kilku osobach i oni mi dają tą siłę do walki. Gdy widzę, że komuś się udaje. Czemu mi ma się nie udać? Cztery lata temu, gdy zaczęłąm chodzić do gimnazjum, w ogóle nie wiedziałam, co zrobie ze swoim życiem. Do czego będę dąrzyła. Dzisiaj może aż tak doświadczona nie jestem ale wiem że kiedyś w przyszłości, usiądę i powiem, że zrobiłam wszystko to co chciałam. Moja pisownia, nigdy nie była najlepsza. Przyszłam do gimnazjum, ktoś w moim pokrętnym pisaniu zobaczył potencjał. Zaczełam pisać felietony, recenzje, opowiadania, nawet napisałam własną książkę i wierzę że kiedyś napiszę jeszcze lepszą, którą być może ktoś z was zobaczy w księgarniach na półce. Własnie tego chce! Chce się rozwijać! Co to jest życie? Umiecie sobie odpowiedzieć na takie pytanie? A może jakie jest wasze życie? Chcielibyście coś w sobie zmienić? A może chcecie rozwijać swoją pasję bądź ją znaleźć? Nie czujecie się sobą w swoim towarzystwie? Zmiencie to wszystko. Wiecie kiedy powinniście zacząć? TERAZ. Przecież życie jest za krótkie by tracić tak dużo cennego czasu. Jak się nie uda, postarajcie się jeszcze raz. Naprawdę jesteśmy tylko ludźmi, każdy popełnia błędy. Ale gdy czegoś naprawdę chcemy i pragniemy napewno się uda. Gdy miałam 5 lat zobaczyłam gitare u wujka. Od dziecka chciałam ją chociaż dotknąć. Ale zawsze słyszałam od rodziców - nie dotykaj bo zepsujesz. Potem gdy byłam trochę starsza mówili że to trudne do nauczenia i nie chcą kupić czegoś co odłoże w kąt. Wiecie co? Powiem wam coś. Nigdy tak nie myślcie, bo to bzdura. Miałam 13 lat wreszcie poprosiłam wujka o porzyczenie gitary. Może nie była zbyt dobra, ale na czymś spóbować trzeba. Złapałam gitare i po chwili już umiałam kilka akordów. Granie na niej stała się moją pasją. To nie zwykłe brzdąkanie to muzyka którą tworze. Nie wiem, jak byście ocenili moje granie jak na te 3 lata pracy, ale przedewszystkim jestem z siebie zadowolona. Co myślicie gdy widzicie na ulicy normalnych ludzi? No po prostu człowiek. A właśnie. A Ja chce pokazać, że nie jestem zwykłym szarym człowiekiem, który ma tylko jakieś imię i nazwisko i nikogo to nie obchodzi. Chce w życiu robić to co kocham i życie samo nie będzie mi mówiło co mam robić, tylko ja będę ustalała zasady. Jak nie my to ktoś inny? Nigdy. Napisałam co myśle o życiu i co powinniśmy robić by je zmienić na lepsze. Życie jest darem, nie zapomnijmy tego. "Kiedy upadamy na dno, otwieramy się na największe zmiany". Do następnego!TuKama.

Podczas ostatniej randki zostałam zapytana o moje wakacyjne plany. Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że nie wyjeżdżam nigdzie. Mój towarzysz nie bardzo był w stanie pojąć to, że w wakacje można nie wyjechać, no bo: "Co ty niby będziesz robić w tej Warszawie?". Chłop był w totalnym szoku, bo: "Tak się w ogóle da?". No ja uważam, że się da, ale chyba niespecjalnie go przekonałam. Zdecydowanie trafiłam do szufladki, w której umieszcza się ludzi pokręconych i kompletnie nienormalnych. Życie nie raz pokazało mi, że wakacje w przypadkowym towarzystwie mogą być istnym koszmarem i człowiek wraca z nich bardziej wyczerpany niż przed wyjazdem Przebywanie w wakacyjnych kurortach pełnych par i grup znajomych nie wydaje mi się zbyt pociągające. Jestem z natury gadatliwa i interaktywna, więc słabo by było skończyć jak Tom Hanks w "Cast Away" Dziś opowiem wam, dlaczego jeszcze, będąc singielką, nie wyjeżdżam nigdzie na wakacje Więcej podobnych historii znajdziesz na stronie głównej Wakacje to jest zawsze temat, który rozbudza wyobraźnię i rozgrzewa dyskusję niczym fala tropikalnych upałów, która podobno zbliża się do naszego pięknego kraju. Dywagacje gdzie i kiedy najlepiej wyjechać, co zwiedzić, gdzie zjeść to są moje ulubione rozmowy, w których z reguły… staram się nie udzielać. Kiedy rozmowa schodzi na temat urlopu, ja robię wszystko, by stać się ninją i nie przyciągnąć czyjejś uwagi. W sumie całkiem łatwo można to osiągnąć, gdy dyskusja odbywa się w kilkuosobowej grupie. Gorzej, jeśli jestem na randce i pada pytanie: "A Ty gdzie jedziesz na wakacje?". Dla jasności – nie mam problemu z udzieleniem odpowiedzi na to pytanie, ale za to coraz częściej nie mam ochoty na całą dramatyczną dyskusję, która następuje po mojej odpowiedzi. Prawda jest taka, że moi rozmówcy zdecydowanie słabo sobie radzą z wzięciem na klatę odpowiedzi "nigdzie". Pokuszę się nawet o tezę, że informacja o tym, że cała moja rodzina została wymordowana przez gang psychopatycznych seryjnych morderców, gdy byłam jeszcze dzieckiem, nie poruszyłaby moich rozmówców tak dogłębnie jak informacja o tym, że nigdzie nie wyjeżdżam w wakacje. Bo przecież… no jak tak można? No nie można tak! Co to za urlop, jak się nie wyjedzie? Trzeba wyjechać choćby nad polskie morze. A jak się nie może nad morze, to w góry. No i ja nie twierdzę, że wakacyjne wyjazdy nie są fajne. Totalnie są. Tylko, że mnie przed tymi wyjazdami powstrzymują zasadniczo dwie kwestie: fundusze i towarzystwo. Tak się składa, że nie mam albo jednego, albo drugiego, albo trafiam kumulację i oba czynniki są grane na raz. W sumie już sam fakt, że kogoś nie stać na wakacyjny wyjazd powinien być wystarczająco racjonalnym argumentem, by to zrozumieć. Prawda jest jednak taka, że mimo coraz bardziej dramatycznej sytuacji ekonomicznej, która dotyka coraz większe grono osób, ludziom trudno jest zrozumieć, że brak kasy wystarczy, by nie wyjechać na wakacje. No bo przecież: tanie loty, last minute, możesz jechać do ciotki, babki, prababki, czy kogokolwiek, komu się można zwalić na głowę. Zdaję sobie sprawę z tego, że wiele osób tak spędza wakacje. Jednak nawet tanie loty i bycie czyimś dzikim lokatorem nie jest totalnie za darmo. Nie mówiąc już o tym, że osobiście nie wyobrażam sobie goszczenia się u kogoś i niezrewanżowania mu się w żaden sposób. A że nie jestem z tych osób, które zdecydowałyby się na wzięcie kredytu na wakacje, to nie wyjeżdżam, jak mnie nie stać. Prawda jest taka, że przez lata, zbierając na wkład własny, potem na wykończenie mieszkania, po drodze kilka razy poważnie chorując (a leczenie do tanich nie należy), zwyczajnie nie byłam w stanie odłożyć nigdy aż tyle, żeby móc sobie pozwolić na wyjazd co roku. Wiem, że raz się żyje, że podróże kształcą, a inwestowanie w nie, to inwestycja we wspomnienia. Wiem, że warto. Jednak nawet, kiedy uda mi się coś uzbierać, ale za to nie mam towarzystwa, z którym mogłabym wyjechać, to wolę nie wyjeżdżać wcale. No i zaraz tu się znajdą osoby, które powiedzą, jak to jest dobre dla głowy tak się wybrać w samotną podróż, jak to można się zaprzyjaźnić ze sobą, jak można przemyśleć wiele kwestii. Nie twierdzę, że nie ma w tym racji. Szkopuł tkwi jednak w tym, że ja absolutnie nie czerpię radości z samotnego eksplorowania nowych miejsc. Jak mam gdzieś jechać sama, to wolę nie jechać, bo uznaję, że po co mam wydawać kasę na wyjazd, który i tak nie bardzo mnie ucieszy. Przebywanie w wakacyjnych kurortach pełnych par i grup znajomych nie wydaje mi się zbyt pociągające. Jestem z natury gadatliwa i interaktywna, więc słabo by było skończyć jak Tom Hanks w "Cast Away" i nie mając towarzystwa do rozmów, zacząć gadać z piłką na jakiejś egzotycznej plaży ;) No ale argument o tym, że jak nie mam z kim, to nie wyjeżdżam, też jest z reguły niespecjalnie przekonujący dla moich rozmówców. Przecież tyle jest wyjazdów dla takich ludzi jak ja: samych, samotnych, niesparowanych. Ciąg dalszy artykułu pod materiałem wideo: Faktycznie muszę przyznać, że obecnie oferta wakacyjnego wypoczynku skonstruowana dla singli jest zdecydowanie bogatsza niż jeszcze parę lat temu. Od spływów kajakowych, przez rejsy po Karaibach, trekking w Szkocji, aż po "słońce i przygodę dla singli w Grecji". Nie powiem – ta przygoda w Grecji brzmi kusząco. Nie wiem tylko, czy moja definicja przygody pokrywa się z definicją organizatorów tych przygód, ale przecież zawsze można zapytać, co kryje się pod tą enigmatyczną nazwą. Jednak, choć z nawiązywaniem relacji z nowo poznanymi ludźmi nie mam specjalnie problemów, życie nie raz pokazało mi, że wakacje w przypadkowym towarzystwie mogą być istnym koszmarem i człowiek wraca z nich bardziej wyczerpany niż przed wyjazdem. Tak się bowiem składa, że nie raz w życiu zaliczyłam daleki wyjazd w bardzo przypadkowym towarzystwie. Parę razy udało mi się trafić na fajnych ludzi, ale niestety zdecydowanie częściej trafiałam na grono, z którym nie miałam zbyt wiele wspólnego. I nie chodzi tu absolutnie o możliwość prowadzenia dyskusji na jakimś sensownym poziomie. Bardziej wykańczający był styl urlopowania, którego ja nie preferuję, a który był zdecydowanie kultywowany przez resztę towarzystwa. Rozumiem, że wakajki są po to, żeby odpiąć wrotki, wychillować, poimprezować. Sama nie należę do grona, które zrywa się o świcie i biegnie zwiedzać okoliczne zabytkowe kościoły. Mimo wszystko ja w tym swoim party mood zawsze wykazuję jakiś umiar, który jest dobry dla mnie, mojego organizmu i mojej psychiki. Dlatego wakacje spędzane w grupie osób, które przez dwa tygodnie przekraczają granice bardziej niż we wszystkich częściach "Kac Vegas" są kompletnie nie dla mnie. Podczas ostatniej randki zostałam zapytana o moje wakacyjne plany. Zgodnie z prawdą odpowiedziałam więc, że nie wyjeżdżam nigdzie, bo… inflacja, podwyżki stóp procentowych, masakryczne ceny wyjazdów, a poza tym, to nie mam z kim. Mój towarzysz nie bardzo był w stanie pojąć to, że w wakacje można nie wyjechać, no bo: "Co ty niby będziesz robić w tej Warszawie?". No więc mu powiedziałam, że ja sobie zawsze znajdę coś ciekawego do roboty, a akurat w stolicy to naprawdę jest co robić. Jego mina kompletnie nie pokazywała, że on rozumie mnie, moje podejście i moje argumenty. Chłop był w totalnym szoku, bo: "Tak się w ogóle da? Nie wyjeżdżać? I żyć normalnie?". No ja uważam, że się da, ale chyba niespecjalnie go przekonałam. Zdecydowanie trafiłam do szufladki, w której umieszcza się ludzi pokręconych i kompletnie nienormalnych. Oh well… nie pierwszy i nie ostatni raz. MoniKa Chcesz się podzielić swoimi spostrzeżeniami? Napisz: redakcja@ MoniKa — warszawianka urodzona w 1983 r. Połączenie Tesseractu i Enigmy charakteryzujące się typem osobowości, którym obdarzani są genialni złoczyńcy. Nie lubi mówić, że jest singlem, bo czuje się jak longplay. Myśli za dużo i jeszcze więcej analizuje. Miłośniczka kina, piłki nożnej i muscle carów. Ze słodyczy najbardziej lubi tatara, a od kolorowych drinków z palemką woli piwo. Nie lubi disco polo i chamstwa. Uczulona na głupotę. Perfekcyjnie posługuje się cynizmem i sarkazmem. Źródło: