AdobeStock Nieco zapomniane już cukierki Irysy to smak, który wiele osób pamięta z dzieciństwa. Zróbcie je sami w domu wykorzystując poniższy przepis! Cukierki Irysy zna każdy, kto wychowywał się w PRLu. Do dziś wiele osób wspomina je z nostalgią, podobnie jak amoniaczki, blok czekoladowy czy krem sułtański. Dostępne były Irysy z makiem, sezamem, kakaowe i śmietankowe. Irysy - smak dawnych lat Jeżeli przepadaliście za Irysami, to mamy dobrą wiadomość – nadal można je kupić w sklepach, choć jest to coraz trudniejsze. Na szczęście przepis na te cukierki jest banalnie prosty i każdy może je wykonać w domu! Potrzebna będzie tylko paczka krówek, cukier, mleko i ulubione dodatki – na przykład mak. Niezbędne są także foremki do cukierków. Idealnie sprawdzą się małe, papierowe foremki do babeczek lub pralinek. Wypróbujcie prosty przepis na cukierki Irysy! Przepis na cukierki Irysy Do przygotowania klasycznych Irysów jak sprzed lat potrzebne wam będą papierowe lub silikonowe foremki na małe babeczki oraz składniki z poniższej listy: Składniki: 25 dag cukierków typu krówki 15 ml mleka Mak Cukier puder Masło Przygotowanie: Foremki do cukierków wysmarujcie masłem. Do garnka wsypcie 25 dag krówek i wlejcie do nich 15 ml mleka. Podgrzewajcie wszystko na małym ogniu tak długo, aż krówki się roztopią. Wsypcie nieco maku (według uznania) i cały czas mieszajcie. To ogromnie ważne, ponieważ masa bardzo łatwo się przypala i wystarczy chwila nieuwagi, a cukierki nie wyjdą! Cały czas mieszając, wsypujcie stopniowo cukier puder. Ilość znów zależy od waszych upodobań, dlatego najlepiej w trakcie mieszania próbujcie po prostu masy na cukierki, by sprawdzić jej smak. Uważajcie, ponieważ jest gorąca! Masa powinna się ciągnąć, nie może być zbyt rzadka. Do wysmarowanych masłem foremek wlewajcie gotową masę. Trzeba zrobić to szybko, ponieważ masa prędko zastygnie. Odstawcie, by cukierki ostygły. Smacznego! Jakie dodatki do Irysów? Oczywiście do Irysów pasuje wiele różnych dodatków i jedyne, co was ogranicza, to wasza wyobraźnia. Możecie dodać do nich na przykład rozdrobnione orzechy, sezam albo cynamon. Czytaj także: Kotlety z mortadeli z sekretnym składnikiem smakują jeszcze lepiej. Zaskoczcie gości tym kultowym daniem PRLu To pyszne ciasto było przysmakiem w czasach PRL-u. Pamiętacie ten smak? Tak gotowano w czasach PRL! Aż łza się w oku kręci! Przepis na pyszny wielkanocny blok czekoladowy. Chwila roboty. Nigdy nie jedliście lepszego Wielkanoc zbliża się wielkimi krokami. Czy myśleliście już, jakie przygotujecie na święta ciasta? Spieszymy z pomocą, a konkretnie z propozycją na przepyszny blok czekoladowy. Robi się w mig i smakuje genialnie! Coraz bliżej do świąt Wielkiej Nocy. Czy zastanawialiście się już, jakimi potrawami poczęstujecie w tym roku gości? Poza nieodłączną sałatką jarzynową, faszerowanymi jajkami, obowiązkowym żurkiem oraz pyszną białą kiełbasą z dodatkiem chrzanu czy musztardy, warto pomyśleć o czymś na słodko, a konkretnie o cieście. Wielkanocny blok czekoladowy Nie lubicie piec ciast lub uważacie, że jesteście w tym "kiepscy"? Bez obaw. Skorzystajcie z naszego przepisu na przepyszny blok czekoladowy, który w ogóle nie wymaga pieczenia. Jego przygotowanie jest banalne. Wszystko, czego potrzebujecie to mleko w proszku, ciemne kakao, woda, margaryna oraz garść cukierków czekoladowych M&M's. To właśnie dzięki nim wyczarujecie to urocze, kolorowe i niezwykle świąteczne wnętrze. To ciasto jest tak proste, że nie wymaga nawet pieczenia. Zainteresowani? Koniecznie sprawdźcie nasz przepis. Składniki: 40 dag mleka w proszku 250 ml zimnej wody 250 ml cukru 4 łyżki ciemnego kakao 25 dag margaryny 240 g cukierków z orzeszkami w czekoladzie Przygotowanie: Wodę, margarynę, kakao i cukier, przekładamy do garnka. Całość gotujemy do chwili, aż składniki dobrze się połączą (masa powinna być jednolita) Od połączenia składników gotować dodatkowo jeszcze przez 10 minut. Masę studzimy często mieszając. Do jeszcze ciepłej masy wsypać mleko w proszku i energicznie mieszać. Teraz możemy dodać cukierki. Do aluminiowej foremki przełożyć masę. Blok włożyć do lodówki na kilka godzin do zastygnięcia. Blok jest gotowy po upływie kilku godzin. Wikipedia W PRL-u sprzedawano mleko w folii. Przed jego zakupem padało 1 obowiązkowe pytanie. Pamiętacie jakie? Mleko sprzedawane w plastikowych woreczkach miało 1 wadę. Pamiętacie jaką? Ujawniała się podczas próby zagotowania. Dzieci z PRL-u mają wiele niezapomnianych wspomnień smakowych. Oranżada, blok kakaowy, „donaldówki”, lody bambino czy choćby cukierki-kukułki. W tamtych czasach w sklepach były puste półki, a dziś półki uginają się pod ciężarem smakołyków. Mimo to, osoby pamiętające dawne czasy, z rozrzewnieniem wspominają smaki dzieciństwa i trudności z zaopatrzeniem domowych lodówek. Na przykład mleko w folii, którego czasem, na szczęście, nie trzeba było pić. Dlaczego mleko w folii nie zawsze nadawało się do picia? Dzieci często nie lubią mleka. Nie lubiły go też w czasach, gdy na śniadanie codziennie dostawały kaszę manną na mleku, którą w porannym pośpiechu zdarzało się przypalić. Dlatego jeśli mama wracała ze sklepu i zamiast wlać mleko do garnka i zagotować przed kolacją, przelewała je do ceramicznego naczynia, nastawiając na zsiadłe, nie było powodu do narzekań. Mleko kupowane w plastikowych woreczkach miało bardzo krótki termin ważności. Klienci w sklepach przed włożeniem mleka do koszyka zawsze pytali sprzedawców, czy się zagotuje. Chodziło o to, że mleko, które cały dzień leżało w folii, w ciepłej skrzynce, w sklepie, kwaśniało. Nie dało się go zagotować i ugotować na nim kaszy czy podać w postaci gorącego kubka kakao. Takie mleko podczas próby zagotowania warzyło się i nadawało wyłącznie do wylania. Skwaśniałe mleko można jednak było przelać do naczynia, trzymać w cieple i po 2 dniach powstawało z niego zsiadłe mleko. Dlaczego dziś mleko ma tak długi termin ważności? Mleko najczęściej dzisiaj dostępne w sklepach, to napój UHT. Ten właśnie skrót pochodzi od angielskiego wyrażenia Ultra High Temperature. Oznacza to proces sterylizacji mleka, który polega na krótkotrwałym poddaniu mleka... własne Dlaczego w PRL-u każdy miał młynek do kawy? Nie chodziło tylko o mielenie kawy W czym mielicie poranną kawę? W PRL-u używano do tego niezniszczalnego urządzenia. Można je dostać także dziś. Gdy w sklepach, w czasach PRL-u pojawiły się elektryczne młynki, bardzo szybko zaczęły zdobywać zwolenników. Używano ich nie tylko do mielenia kawy. W niektórych polskich domach pracują do dziś. Młynki do kawy z PRL nigdy się nie psuły Pierwsze młynki, które pojawiły się w sprzedaży, były urządzeniami na korbę. Kręcąc nią, wprawiało się w ruch niewielkie żarna, które miażdżyły ziarenka kawy. Młynki do kawy sprzedawane w latach 70. I 80 były już elektryczne, ale nie miały nic wspólnego z dzisiejszym małym AGD, obliczonym na kilka lat pracy. Dziś kupujecie nowy czajnik elektryczny czy blender i nawet się nie obejrzycie, gdy musicie kupować kolejny. Produkty wytwarzane są tak, aby klienci byli zmuszeni co jakiś czas kupić nowe urządzenie. Dawne młynki były niezniszczalne. Nie psuły się i jeśli ktoś ich celowo nie zastąpił nowocześniejszym sprzętem, to działają do dziś. Fani facebookowego profilu Pewex, przyznają, że nadal z niego korzystają i dziwią się, że ta prosta maszynka do mielenia nadal działa: To niesamowite jak długo działają stare sprzęty i przerażające że nowe z założenia mają zacząć się psuć po czasie gwarancji. Mam młynek, który moi rodzice dostali w prezencie ślubnym ma on 40 lat i cały czas działa. Niezawodny do dziś dostałam od mamy jak "poszliśmy na swoje". Zastosowanie młynka do kawy Młynki do mielenia były wykorzystywane nie tylko do kawy. Co jeszcze w nich mielono? Cukier puder. Gdy do ciasta zabrakło cukru pudru, można było w jedną chwilę zmienić w puder, cukier w kryształach. Mielenie przypraw. Ziele angielskie, goździki, jałowiec czy gorczyca była mielona na proszek i dodawana do pasztetu. Mieszanie przypraw. Nawet mielone przyprawy można w młynku po prostu zmieszać. Rozdrabnianie czosnku. Rozcieranie w... Instagram/JakubKuron/AdobeStock Jakub Kuroń podał przepis na szyszki rodem z PRL-u. Potrzebujecie tylko 2 składników Pamiętacie słynne, karmelowe szyszki? Zróbcie je sami w domu z przepisu Jakuba Kuronia. Karmelowe szyszki to jeden z ulubionych smaków dzieciństwa wielu z nas. To proste w przygotowaniu łakocie, które powstają z preparowanego ryżu i roztopionych krówek uformowanych w kuliste szyszki przypominające te, które możemy znaleźć w lesie. Jak zrobić idealne w smaku szyszki, które przywiodą nam na myśl czasy dzieciństwa? Przepis jest banalnie prosty. Przepis na szyszki Jakuba Kuronia Szyszki to niezapomniany smak z dawnych lat. Największą popularnością cieszyły się w latach raczej kilkadziesiąt lat temu, ale w wielu polskich domach przygotowuje się je po dziś dzień. Jakub Kuroń podzielił się własnym przepisem na pyszne karmelowe szyszki. Jak je przygotowuje? Przepis na to danie jest dziecinnie prosty i wystarczą do niego tylko dwa proste składniki – preparowany ryż i garść krówek. Sprawdźcie, jak Jakub przygotowuje swoje szyszki krok po kroku. Składniki: 100 g ryżu preparowanego 400 g krówek zimna woda Sposób przygotowania: Cukierki roztopcie na małym ogniu, aż będą zupełnie płynne. Mieszajcie cały czas uważając, aby się nie przypaliły, wsypcie ryż, zamieszajcie dokładnie i zdejmijcie z gazu. W międzyczasie przygotujcie w garnku zimną wodę do zwilżania ręki. Nie czekając jak masa wystygnie, zabierzcie się do robienia szyszek. Nabierzcie łyżkę masy i w rękach formujcie szyszki. Układajcie na blasze obok siebie, aby wystygły. Odłóżcie w zimne miejsce i już są gotowe. Różne wariacje na temat szyszek Istnieje wiele ciekawych przepisów na szyszki w innym niż tradycyjne, wydaniu. Możecie przykładowo dodać do nich trochę kakao, aby uzyskać ciemniejszy kolor i bardziej wyrafinowany smak. Możecie też zrobić szyszki kajmakowe, mleczne, czekoladowe, z...

ZPC Śnieżka funkcjonuje na rynku już od ponad 70 lat. Pomimo wielu bardziej lub mniej sprzyjających okoliczności nadal rozsławia na cały świat historię polskiego cukiernictwa z lat powojennych. W „Śnieżce” mówi się, że historia zakładu, to opowieść o wielu pokoleniach, dla których najważniejsza była dbałość o tradycję. Największą wartością marki jest przywiązanie do oryginalnych i sprawdzonych receptur, które gwarantują wyjątkowy smak produktów. Od dekad słodycze z czerwonym logiem Śnieżki kojarzą się Polakom ze słodką przyjemnością, a kultowe Michałki®, to dla wielu nieodłączny towarzysz Świąt Bożego Śnieżki rozpoczyna się w 1946 roku, kiedy to na terenie starej niemieckiej fabryki „Hochwald Schokoladen Fabrik” oficjalnie otworzono polską firmę. Na początku swojej działalności zakład zatrudniał 86 osób, a pierwszy rok produkcji to łącznie 51 ton wyrobów galanterii lata przyniosły dynamiczny rozwój firmy – zarówno pod względem inwestycji technologicznych, jak i podnoszenia kwalifikacji pracowniczych. Czekoladowe pyszności i ich produkcja możliwa była między innymi dzięki zatrudnionym w fabryce Mistrzom Cukierniczym. Momentem przełomowym w historii zakładu stały się jednak lata 70-te. To w tamtym czasie z taśmy produkcyjnej Śnieżki zeszła nowa partia cukierków, które podbiły rynek i na stałe wpisały się w historię Dolnego Śląska. Mowa tutaj oczywiście o kultowych Michałkach®.Śnieżka jako jedna z nielicznych może poszczycić się piękną i równie słodką legendą, która leży u podstaw nazwy Michałki®. Otóż na samym początku, kiedy dopiero wymyślono nowy cukierek debatowano nad tym, aby nadać mu jakąś nazwę. Pracowała wtedy w fabryce młoda dziewczyna, do której zakochany w niej chłopak codziennie przychodził i której wyczekiwał u bram. Chłopiec miał na imię Michaś, Michałek inaczej. To właśnie na cześć wytrwałego młodzieńca oraz na cześć tej miłości nazwano nowa markę. Dziś nikt już nie wie, czy to prawda, czy tylko opowiedziana przez kogoś i powtarzana plotka, ale wszyscy zgodnie twierdzą, że historia jest piękna, mimo, że może być nie do końca to cukierki, które od lat goszczą na Wigilijnych stołach Polaków. W czasach PRL-u bywały nawet trudną do zdobycia i uwielbianą przez najmłodszych ozdobą choinkową. Zawsze w okresie świątecznym przyzakładowy sklep Śnieżki przeżywał prawdziwe oblężenie. Świetnie znany wszystkim sklep firmowy przy ul. H. Sienkiewicza 36 ściągał do siebie tłumy ludzi z całego Dolnego Śląska, a kolejki do sklepu ustawiały się już od 8 rano. Obecnie do sklepu dołączyły jeszcze dwie lokalizacje. Śnieżka posiada drugi sklep firmowy w Świebodzicach przy ul. Wałbrzyskiej 38 oraz sklep w Świdnicy przy ul. Długiej 2. Dzięki temu dziś kolejki w sklepach są nieco mniejsze, ale smak cukierków pozostaje niezmienny od 2010 roku ZPC Śnieżka to firma rodzinna, ze w 100% polskim kapitałem, skupionym w rękach jednego właściciela. Ostatnie lata to okres intensywnego rozwoju, zarówno pod względem infrastruktury, inwestycji w kapitał ludzki jak i rozszerzania asortymentu. Najważniejszym wydarzeniem pod względem inwestycji w ostatnim czasie było dla firmy otworzenie nowego oddziału fabryki – wyposażonego w linię produkcyjną pozwalającą na wprowadzenie do oferty ciastek. Dziś klienci na półkach sklepowych znajdą nie tylko cukierki Michałki®, ale również wafelki, batony i ciastka o smaku legendarnych Wytrwałość w dbaniu o naszą historię, oraz o historię produktów wpisała się na stałe w politykę firmy. Ze szczególną uwagą dbamy o ich tradycyjne receptury, tak by zachować najlepszą jakość produktów – zaznaczają w firmie i dodają, że Michałki® niejednokrotnie udowodniły swoje znaczenie dla regionu. W 2016 roku wyróżniono tę silną, powszechnie rozpoznawalną markę nagrodą Dolnośląskiego Gryfa za szczególne osiągnięcia na rzecz działalności Dolnego Śląska. 2019 rok przyniósł kolejny sukces – prawo do znaku „Jakość i Tradycja”. Znak ten przyznawany jest wyłącznie produktom o wysokiej jakości, tradycyjnym charakterze i udokumentowanym co najmniej 50-cio letnim procesie wyróżnienia niosą ze sobą ogromną dawkę motywacji oraz stanowią potwierdzenie ciężkiej pracy włożonej w rozwój przedsiębiorstwa. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Jedna świeczka w kształcie misia, świeczek 18 czy może jednak 50? Nieważne ile trafi ich na tort ani ile solenizant ma lat – Cukrówki czekają na Twoje zaproszenie, bo cukierki krówki na urodziny to zawsze doskonały pomysł! Są uprzejme i kulturalne – wiedzą, że to solenizant jest gwiazdą tego dnia. Same mogą stać się natomiast idealnym prezentem na urodziny, słodką dekoracją lub unikatowym podziękowaniem dla przybyłych gości. Bez względu na sposób ich wykorzystania, krówki na urodziny to dobry sposób, aby efektownie i z przytupem celebrować dzień urodzin. Rozumieją, co znaczy odpowiedni dress code i nie trzeba ich przekonywać do założenia odświętnych ubranek. Na etykietach krówek na urodziny może znaleźć się dowolny projekt – krótkie życzenia czy grafika z tortem i balonikami. A to dopiero początek. Tylko sobie wyobraź, jak fantastycznie krówki na urodziny mogą prezentować się ze zdjęciem solenizanta na papierkach, w które są ręcznie zawijane! W dodatku nie jakieś pierwsze lepsze cukierki, a polskie, mleczne krówki ze zdjęciem! Rewelacyjnie, prawda? Personalizowane krówki na urodziny jako słodki poczęstunek dla gości Urodzinowe słodycze to już chyba taki nasz mały, narodowy zwyczaj. Wręczamy je każdemu, niezależnie od tego, czy ma lat 5 czy 55. Nawet, jeśli decydujemy się na ofiarowanie innego prezentu, to najczęściej towarzyszą mu praliny, czekolada czy właśnie krówki na urodziny. To działa również w drugą stronę. Osoba, która obchodzi swoje urodziny czy imieniny częstuje bliskich urodzinowymi słodyczami. A jeśli grono znajomych jest duże, konieczne jest zaopatrzenie się w większe stadko Cukrówek. Organizujesz przyjęcie urodzinowe dla swojego dziecka? Pomyśl o najmłodszych uczestnikach imprezy. Z pewnością z radością przygarną krówki na urodziny. I nawet rodzice tego dnia przymkną oko na to, że na stole nie będą królować jedynie owocowo-warzywne przekąski. Doskonałym pomysłem jest też umieszczenie krówek ze zdjęciem dziecka lub podobizną jego ulubionej postaci z bajki w kolorowej piniacie. Dobra zabawa gwarantowana! Prezent dla gości urodzinowych w postaci krówek urodzinowych Krówki na roczek – jak urządzić przyjęcie z okazji 1 urodzin z wykorzystaniem krówek na urodziny? Pierwsze urodziny dziecka to wyjątkowo ważne wydarzenie w każdej rodzinie. Z tej okazji organizujemy wystawne przyjęcia w gronie bliskich osób. Bez względu na to, czy przyjęcie na roczek odbywa się w domu czy w restauracji, wymaga specjalnej oprawy. Idealnie w tym zakresie sprawdzą się krówki na roczek. Mogą posłużyć jako element dekoracyjny, słodkie przekąski dla gości, jak i podarunki dla nich w ramach podziękowania za przybycie. Krówki na roczek możesz także dołączyć do zaproszeń na przyjęcie urodzinowe. Z pewnością takie zaproszenie sprawi przyszłym gościom wiele przyjemności i wprawi ich w miłe zaskoczenie. Krówki na roczek na swoich etykietach mogą mieć zawarte rozmaite informacje, takie jak: datę urodzin dziecka, jego fotografię, a także grafikę okolicznościową nawiązującą do motywu pierwszych urodzin. Krówki na 18 urodziny – jak wykorzystać krówki na urodziny u progu dorosłości? Osiemnastka to niebanalne urodziny. Stanowią symbol wkraczania w okres dorosłości i swoistego przejścia w dojrzalsze życie pełne ważnych, samodzielnych wyborów. Większość osób organizuje z tej okazji wystawne przyjęcia, imprezy w gronie rodziny i znajomych solenizanta. Wszystko przebiega hucznie niczym podczas małego wesela. Takie przyjęcie nie może więc nie mieć odpowiedniej oprawy! Pomysłem na udaną imprezę są krówki na osiemnastkę. Cukierki można wykorzystać wówczas na wiele kreatywnych sposobów. Mogą posłużyć nie tylko jako prezent na urodziny dla solenizanta, ale także stać się ważnym elementem podczas organizacji imprezy. Możesz je dołączyć do zaproszeń, a także wykorzystać podczas imprezy jako słodkie podziękowanie dla gości przybyłych na imprezę. Nawet, kiedy nie organizujesz hucznego przyjęcia z okazji urodzin i nie zaprosisz do wspólnego świętowania zbyt wielu osób, to krówki personalizowane na urodziny mogą okazać się niezbędne. Możesz je przecież zabrać ze sobą do pracy lub szkoły, albo dać je dziecku do przedszkola. Rozdawanie słodyczy wśród osób, z którymi spotykamy się na co dzień to bardzo miły zwyczaj. Krówki ze zdjęciem na urodziny czy dowolnym innym nadrukiem smakują nie tylko dzieciom – dorośli też będą nimi zauroczeni. Jak widać niezależnie od wieku jubilata warto mieć w zanadrzu pyszne krówki urodzinowe dla uczestników przyjęcia. Dzięki nim w wyjątkowy sposób można wyrazić wdzięczność za wspólne celebrowanie ważnych chwil, ale też uczynić spotkanie jeszcze przyjemniejszym. Krówki urodzinowe jako prezent dla jubilata A jeśli to Ty masz być gościem solenizanta i wciąż brak Ci pomysłu na jego prezent urodzinowy, to możesz być pewien – doskonale trafiłeś. Zaufaj nam – smaczne, ciągnące się krówki na urodziny, jako prezent nadają się idealnie. W dodatku sam możesz zaprojektować wzór etykietek. Możesz to też zlecić naszym Pasterzom-Designerom lub wybrać jeden spośród gotowych już wzorów i odpowiednio go personalizować. Bez względu na ostateczny wybór, krówki na urodziny to strzał w dziesiątkę. Idealny dodatek na urodzinowy stół Candy bary już od wielu sezonów są bardzo popularne na wszelkiego rodzaju przyjęciach okolicznościowych. Początkowo spotykaliśmy je wyłącznie na weselach, teraz towarzyszą nam również na chrzcinach, jubileuszach, imprezach firmowych i urodzinach właśnie. Nic dziwnego – nie tylko uginają się od smakołyków, ale też świetnie się prezentują. Słój pełen cukierków z kolorowym nadrukiem zachwyci nie tylko dzieci. Krówki ładnie wyglądać będą też w koszyku czy szklanej misie. Dodatkowo nasz sklep oferuje szeroki wybór pięknych opakowań, które możesz dodać do swojego zamówienia i nie martwić się dłużej o to jak będą się prezentować na stole Twoje krówki na urodziny. Jak zamówić krówki na urodziny w sklepie Cukrówki? Jeśli trafiłeś do nas po wpisaniu w wyszukiwarkę hasła KRÓWKI NA ZAMÓWIENIE URODZINY lub KRÓWKI Z NADRUKIEM URODZINY to być może po raz pierwszy dokonasz u nas słodkiego zamówienia. Ale spokojnie! To nic trudnego. Proces zakupowy jest bardzo intuicyjny, nie mniej jednak w razie jakichkolwiek pytań czy wątpliwości możesz zdać się na nas – chętnie pomożemy i doradzimy. Przy okazji podpowiemy gdzie szukać informacji o naszych cukrówkowych nowościach i promocjach. Musisz też wiedzieć, że jako doświadczony producent personalizowanych słodyczy wyznajemy od lat następującą zasadę: im większa ilość krówek trafia do Twojego koszyka, tym korzystniejsza jest ich cena. To pozwoli Ci zachować środki finansowe na inne przyjemności. Sprytnie, prawda? Nadal się wahasz? Zamów testowe stadko, a szybko zrozumiesz, że nie ma dobrej zabawy bez krówek na urodziny od Cukrówki. Sprawdź również: krówki – krówki na chrzest – krówki na 18 urodziny – krówki na prezent – krówki na roczek

   Pszczółka Kawowe cukierki w deserowej czekoladzie. Więcej o dostawie ? Opis produktu Kod EAN: 5901812629180 Opakowanie: folia Opis produktu Kawowe cukierki w czekoladzie Mała czarna często nazywana jest czarnym złotem. Filiżanka z gorącym, parującym napojem poprawia humor, dodaje energii i pobudza. A co by było, gdybyś swoją małą czarną miał zawsze przy sobie w postaci cukierka w czekoladzie? Nasz słodki rarytas to połączenie smaku kawy z chrupkami ryżowymi i starannie wyselekcjonowaną czekoladą. Tak przemyślana kompozycja zapewnia wyjątkową kompozycję oraz chrupkość cukierka. Zobacz, co skrywają cukierki w czekoladzie! Skład: cukier, tłuszcz roślinny (palmowy), czekolada 21% [cukier, miazga kakaowa, tłuszcz kakaowy, emulgatory: E 492, lecytyny (z soi), E 476; aromat], serwatka w proszku (z mleka), kakao o obniżonej zawartości tłuszczu, chrupki ryżowe [mąka ryżowa, cukier, sól], mleko pełne w proszku, kawa rozpuszczalna(0,7%), aromat, emulgator: lecytyny (z soi). Masa kakaowa minimum 46%. Wartościowe składniki Wyśmienita masa kawowa oblana aksamitną czekoladą Produkty mleczne pochodzące od polskich dostawców Chrupki ryżowe - bezpieczne dla osób z celiakią i nietolerancją glutenu Informacje dla alergików Cukierki nie zawierają barwników i konserwantów Są bezglutenowe Gdzie produkujemy nasze słodycze? Wyśmienite cukierki czekoladowe, praliny, galaretki i nasze kultowe karmelki już od niespełna 70 lat powstają w fabryce we Lublinie. Działamy przede wszystkim lokalnie, dlatego aktywnie wspieramy rodzimych dostawców, zamawiając od nich mleko czy cukier. Fabryka Cukierków “Pszczółka” stosuje wyłącznie tradycyjne i sprawdzone receptury, do których wprowadza nutkę nowoczesności w postaci nowych smaków. W produkcji wykorzystujemy naturalne soki, aromaty, barwniki, bakalie oraz delikatną, rozpływającą się w ustach czekoladę. Nasza fabryka należy do Grupy Kapitałowej Krajowej Spółki Spożywczej która w całości jest polską firmą. Gdzie produkujemy nasze słodycze? Wyśmienite cukierki czekoladowe, praliny, galaretki i nasze kultowe karmelki już od niespełna 70 lat powstają w fabryce we Lublinie. Działamy przede wszystkim lokalnie, dlatego aktywnie wspieramy rodzimych dostawców, zamawiając od nich mleko czy cukier. Fabryka Cukierków “Pszczółka” stosuje wyłącznie tradycyjne i sprawdzone receptury, do których wprowadza nutkę nowoczesności w postaci nowych smaków. W produkcji wykorzystujemy naturalne soki, aromaty, barwniki, bakalie oraz delikatną, rozpływającą się w ustach czekoladę. Nasza fabryka należy do Grupy Kapitałowej Krajowej Spółki Spożywczej która w całości jest polską firmą. Gdzie produkujemy nasze słodycze? Wyśmienite cukierki czekoladowe, praliny, galaretki i nasze kultowe karmelki już od niespełna 70 lat powstają w fabryce we Lublinie. Działamy przede wszystkim lokalnie, dlatego aktywnie wspieramy rodzimych dostawców, zamawiając od nich mleko czy cukier. Fabryka Cukierków “Pszczółka” stosuje wyłącznie tradycyjne i sprawdzone receptury, do których wprowadza nutkę nowoczesności w postaci nowych smaków. W produkcji wykorzystujemy naturalne soki, aromaty, barwniki, bakalie oraz delikatną, rozpływającą się w ustach czekoladę. Nasza fabryka należy do Grupy Kapitałowej Krajowej Spółki Spożywczej która w całości jest polską firmą. Wartości odżywcze Wartości odżywcze w 100 g Wartość energetyczna 2152 kJ / 515 kcal Tłuszcz Rozwiń 31 g w tym: kwasy tłuszczowe nasycone 21 g Węglowodany Rozwiń 53 g w tym: cukry 50 g Białko g Sól g Opinie klientów Opinie klientów Chcesz podzielić się swoją opinią o tym produkcie? Dodaj opinię Warianty produktów Warianty produktów 2 kg 27,02 zł/1 kg Mała Czarna 2 kg 1 kg 31,49 zł/1 kg Mała Czarna 1 kg Wieloletnie doświadczenie Polskie produkty Najwyższa jakość Bezpieczne zakupy online mogą zainteresować Cię również:

Fot. PAP/M. Wegner "A na co mi pieniądze, panie? Co innego kartki. Wie pan no, na mięso bym wziął albo na cukier". Wodą na młyn publicystki historycznej są rocznice. To przy ich okrągłych okazjach przypomina się o tym, co często nawet nie istnieje na kartach szkolnych podręczników. Rok 2011 nie jest wyjątkiem – przynosi cały zestaw ważniejszych i mniej ważnych rocznic. Co jednak interesujące – wśród nich pojawiły się także takie, które wprost nie dotyczą polityki, a gospodarki. Otóż w lutym media dość powszechnie przypominały o rocznicy podjęcia decyzji wprowadzającej kartki na mięso, w kwietniu – przypominano o wprowadzeniu tej decyzji w życie. Rocznice kartkowe możemy jednak przypominać niemal co kilka tygodni. Minęło już 60 lat od zlikwidowania bonów na mleko, i wprowadzenia po raz kolejny reglamentacji mięsa. W sierpniu przypada 35. rocznica rozpoczęcia kolejnej reglamentacji cukru. Do tego dochodzi cały wachlarz rocznic trzydziestych – od wspominanej decyzji o reglamentacji mięsa po wiele, wiele innych towarów. Polska Ludowa była jednak państwem, które nie szczędziło swoim obywatelom „kartkowych” doświadczeń: w ciągu 45 lat jej istnienia artykuły pierwszej potrzeby były reglamentowane przez niemal połowę tego okresu. Czy istnieje dziś pamięć o kartkowej rzeczywistości PRL? Po części tak – co jest wynikiem własnej pamięci wielu Polaków, jak i scen z powtarzanych wciąż komedii filmowych (by przypomnieć wypowiedź Mańka, pracującego na budowie bloku przy ul. Alternatywy 4: "A na co mi pieniądze, panie? Co innego kartki. Wie pan no, na mięso bym wziął albo na cukier"). Pamięć ta sięga jednak jedynie ostatniego – choć najdłuższego okresu reglamentacji. Polska Ludowa była jednak państwem, które nie szczędziło swoim obywatelom „kartkowych” doświadczeń: w ciągu 45 lat jej istnienia artykuły pierwszej potrzeby były reglamentowane przez niemal połowę tego okresu. Rzecz jasna, nie tylko wspomniane powyżej towary były sprzedawane na kartki – przez prawie cały powojenny okres władze w różny sposób reglamentowały materiały budowlane, węgiel, samochody, etc. Reglamentacja jest zjawiskiem, które występowało w różnego rodzaju typach gospodarki. Znali ją także mieszkańcy rozwiniętych państw zachodnich, gdy dotykały je zawirowania związane np. z konfliktami zbrojnymi. Polska Ludowa była jednak przypadkiem szczególnym – istniejąca w niej reglamentacja była (z wyjątkiem pierwszych lat powojennych) przede wszystkim efektem prowadzonej przez państwo nieudolnej polityki gospodarczej. Do dziś kartki są jednym z symboli ekonomicznego bankructwa PRL. Pierwszy system reglamentacji Polacy niejako odziedziczyli po okresie okupacji niemieckiej. W okresie bezpośrednio powojennym na kartki sprzedawano chleb, mąkę, kaszę, ziemniaki, warzywa, mięso, tłuszcze, cukier, słodycze, mleko, kawę lub herbatę, sól, ocet, naftę, zapałki, mydło, a nawet wyroby dziewiarskie. W użyciu pojawił się wówczas mieszany system reglamentacji, tzn. równolegle obok siebie działały wolny rynek i reglamentacja. W ten sposób kartki stawały się swego rodzaju substytutem części wynagrodzenia, podnosiły realne płace. Były to sumy znaczne. W czerwcu 1945 r. chleb kartkowy kosztował od 0,75 do 1,5 zł, za „wolnorynkowy” trzeba było zapłacić 45-50 zł. Początkowo wprowadzono pięć kategorii kart zaopatrzeniowych, przynależnych w zależności od przydatności danych osób dla gospodarki narodowej i funkcjonowania państwa. Dodatkowo wielkość przydziałów zależała od miejsca zamieszkania uprawnionych (najniższe otrzymywali mieszkańcy miejscowości poniżej 10 tys. mieszkańców). Zmieniająca się sytuacja, a przede wszystkim konieczność „kupowania” poparcia dla nowych, komunistycznych władz, wymuszała korekty systemu. Wiosną 1945 r. wprowadzono dodatki dla – jak to określono – wybitnych pracowników naukowych i nauczycieli. Podobne dodatki stosowano także w niektórych gałęziach przemysłu, by w ten sposób nakłonić do pracy w nich potrzebnych pracowników. Tak było w górnictwie węglowym (normy górników zostały znacznie zwiększone – chleba i mięsa dwukrotnie, dodano im także im kawę). Owszem w ówczesnej rzeczywistości nie istniały szanse zapewnienia pełnej realizacji przydziałów. Gwarancje pełnych przydziałów podstawowych artykułów żywnościowych (mąki, ziemniaków, cukru, mięsa, tłuszczu) otrzymali więc robotnicy, kolejarze oraz pracownicy inżynieryjno-techniczni pracujący w najważniejszych gałęziach gospodarki. Gwarancje otrzymania artykułów pierwszej potrzeby rząd zagwarantował także pracownikom nauki, literatury i sztuki, nauczycielom, cywilnym pracownikom administracji publicznej. Podobna deklaracja dotyczyła także rodzin tych pracowników. Z czasem, z listy dóbr reglamentowanych zaczęto skreślać kolejne pozycje. W styczniu 1946 r. zrezygnowano z racjonowania zapałek i warzyw, w październiku tego roku skreślono z listy herbatę i kawę. W 1947 r. zlikwidowano kartki na sól i naftę, a 1 stycznia 1948 r. na ziemniaki. Generalna likwidacja aprowizacji reglamentowanej związana była z przejęciem przez państwo kontroli nad rynkiem wewnętrznym i praktyczną likwidacją wolnego rynku. 1 kwietnia 1948 r. zniesiono reglamentacyjne przydziały cukru, kaszy i wyrobów dziewiarskich. 29 września 1948 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę o zniesieniu od 1 listopada kartek na chleb, mąkę i węgiel. Ostatecznie 11 grudnia 1948 r. uchwała Rady Ministrów system reglamentacji w Polsce przestał obowiązywać od 1 stycznia 1949 r. Czy jednak rzeczywiście była to likwidacja systemu kartkowego? Warto zauważyć, iż decyzje o rezygnacji z tego typu reglamentacji zaopatrzenia podjęto w niezwykle gorącym propagandowo okresie przygotowań do scalenia Polskiej Partii Robotniczej z Polską Partią Socjalistyczną (de facto likwidacji tej drugiej) i powstania Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Więc chociaż reglamentację kończono, jednocześnie w tym samym czasie w kilkudziesięciu miastach wprowadzono bony na mleko oraz na tłuszcze. Posiadacze bonów musieli rejestrować się w sklepie, gdzie później wyznaczana była data realizacji przydziału (3 lub 4 razy w miesiącu). Kupujący nie mógł wybierać, co zostanie mu sprzedane. A zatem mógł trafić na masło, tłuszcz wieprzowy, margarynę. Regulacje te obowiązywały do 1 lipca 1950 r., kiedy kartki na tłuszcze zniknęły z obiegu. Bony na mleko zlikwidowano w marcu 1951 r. Sytuacja zaopatrzeniowa w Polsce była jednak wciąż niestabilna. Jej załamanie w 1951 r. spowodowało, iż w wielu miejscach w Polsce w sposób spontaniczny odrodziło się racjonowanie zaopatrzenia – zakłady pracy na własną rękę organizowały skup i rozdawnictwo towarów (przede wszystkim mięsa) na potrzeby swoich pracowników. Te nielegalne działania służyły jednemu – uspokojeniu nastrojów społecznych. Kłopoty aprowizacyjne powodowały jednak coraz większe wrzenie, dochodziło do strajków. Wówczas pojawił się pomysł powrotu do reglamentacji. 29 sierpnia 1951 r. Prezydium Rządu wydało uchwałę w „sprawie ułatwień w nabyciu mięsa, tłuszczów wieprzowych i przetworów mięsnych […]”. Akcja wydawania bonów objęła jednak jedynie osoby zatrudnione w 1363 przedsiębiorstwach położonych w 14 województwach (z wyjątkiem koszalińskiego, olsztyńskiego i białostockiego) oraz dwóch miastach wydzielonych (Warszawie i Łodzi). Z biegiem czasu rozszerzono listę reglamentowanych towarów – w grudniu 1951 r. dołączono do nich masło i tłuszcze roślinne, w kwietniu 1952 r. mydło i środki piorące oraz cukier, w 1952 r. cukierki. 12 sierpnia 1976 r. władze PRL wprowadziły reglamentację cukru. Obawiając się negatywnych konotacji słowa „kartki” tym razem zaczęto używać słowa „bilety towarowe”. Osoby je posiadające miały prawo do zakupu określonej ilości cukru po dotychczasowych cenach (10,50 zł za kg), pozostała część cukru była dostępna w sprzedaży po cenach komercyjnych (26 zł za kg). Władze wprowadzony system reglamentacji uznały jednak za niewydolny. Dodatkowo jego mechanizm, który wyłączał z systemu przydziału kartek znaczną część ludności, zamiast uspokajać nastroje społeczne – przyczyniał się do ich zaogniania. Zlikwidowano ją więc 3 stycznia 1953 r. Rezygnacji z kartek towarzyszyły jednak znaczne podwyżki cen. Wspomniana wyżej decyzja zamykała na ponad 23 lata sprawę reglamentacji artykułów powszechnego użytku. Po raz kolejny do pomysłu reglamentacji artykułów spożywczych powrócono po nieudanej podwyżce cen w czerwcu 1976 r. 12 sierpnia 1976 r. władze PRL wprowadziły reglamentację cukru. Obawiając się negatywnych konotacji słowa „kartki” tym razem zaczęto używać słowa „bilety towarowe”. Osoby je posiadające miały prawo do zakupu określonej ilości cukru po dotychczasowych cenach (10,50 zł za kg), pozostała część cukru była dostępna w sprzedaży po cenach komercyjnych (26 zł za kg). Powyższa decyzja była po części wypadkową wydarzeń czerwca 1976. Po zamieszaniu z wprowadzaniem, a następnie wycofywaniem podwyżki cen artykułów spożywczych, ludzie przypuścili szturm na sklepy. Robotnicy i urzędnicy porzucali swe miejsca pracy, by tylko stanąć w kolejkach. Bywało, że tłum klientów demolował sklep bądź samowolnie przejmował znajdujący się na zapleczu towar. Pierwsza dekada lipca 1976 r. przyniosła blisko 200% wzrost dynamiki sprzedaży podstawowych artykułów spożywczych. Jednym z nich był cukier. Próbując walczyć z jego brakiem na rynku – władze (jak wówczas zapowiedziano – tymczasowo) zdecydowały się na reglamentowaną sprzedaż cukru. Rządzącym chodziło jednak także o ograniczenie spożycia cukru, aby uzyskane w ten sposób nadwyżki kierować na eksport. Liczono również, iż utrudniony dostęp do cukru ograniczy bimbrownictwo i zwiększy zyski państwowego monopolu spirytusowego. Kroki podjęte w 1976 r. nie zahamowały katastrofy gospodarczej. Wręcz przeciwnie – zbliżała się ona w zawrotnym tempie. Towary znikały ze sklepowych półek, rosły za to ustawiające się przed nimi kolejki. W 1980 r. mięsa i jego przetworów oraz czekolady i jej wyrobów wystarczało dla 75% potrzebujących, margarynę mogło kupić 79% zainteresowanych, ser – 80%. Na początku lat 80. braki w zaopatrzeniu dotyczyły 80% wszystkich artykułów konsumpcyjnych. Załamanie gospodarcze doprowadziło do wybuchu społecznego. Gdy nocą z 16 na 17 sierpnia 1980 r. w strajkującej Stoczni Gdańskiej im. Lenina redagowano ostateczną listę postulatów protestujących, w punkcie 11 zapisano: „Wprowadzić na mięso i przetwory kartki – bony żywnościowe (do czasu opanowania sytuacji na rynku)”. W ten dramatyczny sposób robotnicy chcieli zapewnić Polakom chociażby minimalne zaopatrzenie w podstawowe artykuły spożywcze. Negocjacje na temat realizacji powyższego postulatu (a także rozszerzenia reglamentacji na inne grupy towarów) trwały przez następne miesiące. Przez pewnie czas władze chciały uniknąć tego kroku – obawiano się, iż wprowadzenie kartek (czyli de facto obietnicy możliwości zakupu) jeszcze bardziej zaogni sytuację społeczną i ekonomiczną. Zmuszone jednak rosnącym naciskiem „Solidarności” zdecydowały się w lutym 1981 r. na wprowadzenie reglamentacji mięsa. Istnienie reglamentacji było jednym z najbardziej czytelnych dowodów na krach socjalistycznej gospodarki. Przysparzała ona kłopotów nie tylko klientom i władzy, ale także sprzedawcom. Wokół reglamentacji rozrastał się legalny system biurokratyczny i nielegalny czarny rynek blankietów zaopatrzenia. Według tych unormowań, począwszy od 1 kwietnia 1981 r. obok istniejących kartek na cukier, wprowadzano reglamentowaną sprzedaż mięsa i jego przetworów (formalnie na trzy miesiące). Powstał bardzo skomplikowany system reglamentacji. Jego całość ujęto w dziewięć norm zaopatrzenia (w zależności od wieku i rodzaju wykonywanej pracy). W ramach tych norm szczegółowo podano wykaz przynależnego asortymentu mięsa. Został on podzielony, według jakości mięsa, uwzględniając zawsze mniejszy udział w przydziale lepszych gatunkowo mięs i wędlin. Powyższe zasady były uzupełniane szczegółowymi unormowaniami dotyczącymi sposobu dystrybucji kart zaopatrzenia, ich wykorzystywaniem i przechowywaniem. Warto podkreślić, iż tworząc te skomplikowane rozwiązania nie zapominano o szczegółach – z ówczesnej perspektywy – drobnych. Zadbano np. o to, by członkowie Związku Religijnego Wyznania Mojżeszowego otrzymywali odpowiednie przydziały w mięsie koszernym. Wprowadzenie reglamentacji mięsa otworzyło „worek z kartkami”. W kwietniu 1981 r. podjęto decyzję o wprowadzeniu reglamentacji masła, mąki pszennej, kaszy, płatków zbożowych, ryżu. W sierpniu do listy towarów sprzedawanych dołączył proszek do prania, w październiku podstawowe artykuły dla niemowląt. Czasami reglamentacja na dany towar była wprowadzana jedynie na określonym obszarze, tak jak było początkowo np. z alkoholem czy papierosami. Wspominany powyżej gwałtowny wysyp zasad i form reglamentacji zostały w pewien sposób unormowany w końcu grudnia 1981 r. Sprzyjało temu przygotowywanie wejścia w życie reformy gospodarczej. Jednocześnie pojawianie się coraz to nowych wykazów reglamentowanych towarów wymuszało całościowe rozwiązanie. Tak więc od stycznia 1982 r. zestawienie reglamentowanych towarów zawierało: mięso, masło, cukier, cukierki, czekoladę, mąkę pszenną, kaszę, płatki, ryż, alkohol, papierosy, proszek do prania, mydło toaletowe, oliwkę dla dzieci, mleko w proszku dla dzieci, mleko o zawartości tłuszczu 3,2%, smalec. Praktycznie połowa wszystkich wydatków żywieniowych została w ten sposób objęta bezpośrednią reglamentacją. „Ukoronowaniem” tych decyzji było wprowadzenie „kartki na kartki” – czyli specjalnego blankietu w formie wkładki do dowodu osobistego na której odnotowywano przyznane dane osobie blankiety reglamentacyjne. Wprowadzono ją do użycia 1 marca 1982 r. Była to próba zapanowania nad żywiołową dystrybucją kartek. Reglamentację na krótko wprowadzano także doraźnie. Dotyczyła ona oleju, butów, dywanów, owoców cytrusowych, artykułów szkolnych (zeszytów, bloków rysunkowych, kredek, zeszytów do wycinania, ołówków, temperówek, gumek, plasteliny, farb akwarelowych, pędzli). Pojawiały się dodatkowo również liczne reglamentacje regionalne. Stosunkowo późno, bo dopiero w lutym 1984 r. oficjalnie wprowadzono karki na benzynę (zaczęły obowiązywać w kwietniu tego roku). W praktyce racjonowanie benzyny istniało już wcześniej, przy czym miało różną formę, np. przez pewien okres wprowadzano ograniczenia w zakupie benzyny posługując się kluczem będącym hybrydą numeru rejestracyjnego auta i kalendarza. I tak, auta mające numer rejestracyjny kończący się na 1 mogły tankować 1, 11 i 21 dnia miesiąca, 2 – 2, 12 i 22 itd. Następnie limitowano zakupy benzyny, oznaczając fakt zakupu na dokumencie potwierdzającym zawarcie obowiązkowego ubezpiecznia komunikacyjnego OC. Władze wygenerowały skomplikowany system reglamentacji, który był rozbudowywany, usprawniany i biurokratyzowany. Po jego ostatecznym ukształtowaniu w obiegu funkcjonowało kilkanaście różnych blankietów uprawniających do zakupu towarów reglamentowanych. Zdarzało się nawet, iż ten sam towar występował na dwóch różnych karkach przynależnych jednej osobie (jak np. mięso). Oczywiście nie wszystkim przysługiwały identyczne przydziały deficytowych towarów. Specjalne względy mieli np. górnicy, którym przysługiwały specjalne kartki „G”. W każdym miesiącu za pomocą komunikatów w mediach oraz odpowiednich afiszy zamieszczanych w sklepach informowano, o wprowadzanych na bieżąco, zmianach w sprzedaży reglamentacyjnej. Zmian takich w każdym miesiącu było wiele, np. w grudniu 1984 r. za odcinek „mięso wołowe i cielęce z kością” oprócz produktu nominalnego można było otrzymać wymiennie mięso mielone lub kurczaki (pozostały drób był w sprzedaży bezkartkowej), a za kupony „mięsne” można było nabywać cukier, za smalec – masło. Przez długi czas obowiązywał system wymiany kartek na papierosy czy alkohol na słodycze. Podobnie ogłaszano też informacje, o specjalnych normach sprzedaży towarów za kupony oznaczone jako rezerwa. Warto podkreślić, iż wszystkie unormowania dotyczące systemu reglamentacji wymuszały pewne ograniczenia osób do nich uprawnionych. Różnego rodzaju wyłączenia dotyczyły rolników posiadających gospodarstwa rolne powyżej 0,5 ha, osób skoszarowanych, osób posiadających całodzienne wyżywienie z racji pełnionych obowiązków zawodowych, osób uchylających się od pracy, przebywających poza granicami kraju powyżej 30 dni. Wyłączenia te, przynajmniej w pewnych kwestiach, budziły zastrzeżenia. Istnienie reglamentacji było jednym z najbardziej czytelnych dowodów na krach socjalistycznej gospodarki. Przysparzała ona kłopotów nie tylko klientom i władzy, ale także sprzedawcom. Wokół reglamentacji rozrastał się legalny system biurokratyczny i nielegalny czarny rynek blankietów zaopatrzenia. Nie dziwne zatem, że władze dążyły do spektakularnego zakończenia sprzedaży kartkowej. Dochodziło do tego stopniowo: 1 lutego 1983 r. zniesiono reglamentację proszku do prania i mydła, w kwietniu tego roku papierosów i alkoholu, a następnie cukierków. W marcu 1985 r. zakończyła się reglamentacja mąki i części przetworów zbożowych oraz waty. W czerwcu 1985 r. definitywnie zakończyła się reglamentacja masła oraz tłuszczów zwierzęcych i roślinnych, czyli smalcu, słoniny i margaryny (wcześniej zawieszono ją w czerwcu 1983 r., ale po 5 miesiącach przywrócono). W listopadzie 1985 r. zakończono reglamentację cukru. 1 czerwca 1986 r. skreślono z listy towarów kartkowych kaszę manną, 1 marca 1988 r. zakończono reglamentację wyrobów czekoladowych, od 1 stycznia 1989 r. ostatecznie zniknęły kartki na benzynę. Ostatnim reglamentowanym towarem – co zresztą symptomatycznie – było mięso. Co prawda próbowano eksperymentalnie od 1 lutego 1986 r. wprowadzić sprzedaż bezkartkową mięsa w kilku województwach, jednak próba ta nie przyniosła pożądanych efektów. Jak żart na tym tle brzmiała polemika rzecznika rządu PRL z amerykańskim dziennikarzem, w której Jerzy Urban stwierdził, iż w Polsce właściwie nie ma reglamentacji, a jedynie gwarancja zakupu przez uprawnioną część społeczeństwa określonej ilości mięsa po zagwarantowanej urzędowo cenie. Faktycznie, przez czas obowiązywania reglamentacji można było nabywać (częściowo po cenach komercyjnych) niektóre gatunki mięsa i drobiu oraz baraninę. Wędliny dostępne były też Peweksie, a od 1987 r. dopuszczono swobodną sprzedaż targowiskową. Wszystkie te źródła zaopatrzenia były jednak poza zwykłym zasięgiem szarego obywatela. Reglamentacja mięsa przetrwała czerwiec 1989 r., który powszechnie uważa się za symboliczny koniec PRL. Zniesiono ją z końcem lipca 1989 r., choć jeszcze wiele zakładów pracy zdążyło swoim pracownikom wydać kartki obowiązujące na ten towar w sierpniu, a w drukarniach z maszyn zeszły nawet kartki wrześniowe. Kartki, podobnie jak PRL, przeszły do historii… Dr Andrzej Zawistowski, Instytut Pamięci Narodowej

Wąska droga, wąska i za gąską gąska. Za płotkiem, za ogrodem idą gąski nad wodę. Sitowie, tatarak ominą i gęsiego sobie popłyną – pamiętacie ten uroczy wierszyk? Uczyły się go dzieci z elementarza "Litery" w drugiej połowie lat 70. i 80. Które podręczniki szkolne pamiętacie? 12 Zobacz galerię Archiwum prywatne Kilkanaście lat temu podręczniki były czarno-białe, mało atrakcyjne wizualnie dla chłonącego wiedzę dziecka. Treść w elementarzach pisana była dużymi literami, a czytanki opowiadały o życiu codziennym np. o pracy w polu, wakacjach, pracach domowych, czy też zakupach w sklepie. Dawniej oferta podręczników nie zmieniała się latami. Rodzeństwa przez wiele lat uczyły się z tych samych książek. Oto najbardziej znane i lubiane podręczniki, wspominane przez wielu z nas z sentymentem. 1/12 Litery - Nauka czytania Archiwum prywatne Autorzy: Ewa i Feliks Przyłubscy; Ilustrator: Mieczysław Kwacz; Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1974. Jeden z najbardziej popularnych elementarzy w Polsce. Pamiętacie? Jaka była wasza ulubiona czytanka? 2/12 Podręcznik do nauki języka polskiego dla kl. 3 - W naszej gromadzie Archiwum prywatne Autor: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1974. Oto jeden z najstarszych polskich podręczników. Wielu z nas uczyło się z niego czytanek na pamięć. 3/12 Geografia VI Archiwum prywatne Autor: Maria Czekańska; Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1971. Książka zawierała interesujące informacje odnośnie naszego kraju oraz wiele starych fotografii. 4/12 Nasza mowa nasz świat 3 Archiwum prywatne Autor: Witold Gawdzik; Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1980. Interesujące czytanki, przyjemne zadania pisemne, tak w skrócie można opisać podręcznik "Nasza mowa nasz świat" dla uczników klas trzecich. 5/12 Matematyka w klasie III Archiwum prywatne Autor: Tadeusz Jóźwicki; Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1981. Jeden z najbardziej znanych podręczników do matematyki w latach 80-tych. 6/12 Matematyka Archiwum prywatne Autor: Zofia Cydzik; Ilustrator: Karol Syta Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1983. Dzięki tej książce wiele dzieci polubiło matematykę. Można było w niej znaleźć dużo obrazków i objaśnień. Pamiętacie to zadanie: Dzieci odwiedziły w niedzielę babcię. Babcia poczęstowała je cukierkami. Rozdała 10 cukierków, każdemu dała po 5. Ile dzieci dostało cukierki od babci? 7/12 Język polski Materiały prasowe Autor: Regina Laskowska Ilustrator: Elżbieta Fido-Drużyńska Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1991. Jeden z najpopularniejszych podręczników do nauki języka polskiego dla klas pierwszych. Znacie tę czytankę: Chociaż chłód, chociaż mróz, gwarno jest na dworze. Dzieci nie boją się chłodu i mrozu. Wychodzą na dwór. Idą na lód. Jeżdżą na łyżwach po lodzie. 8/12 I ty zostaniesz Pitagorasem Materiały prasowe Autorzy: Wanda Łęska, Stefan Łęski, Stanisław Durydiwka, Wydawnictwo: Adam, Warszawa 1997. Kto z was uczył się z tego podręcznika do matematyki? Służył uczniom przez wiele lat. 9/12 Język Polski - Słowo za słowem klasa 4 Archiwum prywatne Autor: Maria Nagajowa; Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1999. W tej książecze znalazły się fragmenty: baśni Hansa Christiana Andersena "Dziewczynka z zapałkami" i "Dzień dobry, królu Zygmuncie" autorstwa Wandy Chotomskiej. Pamiętacie? 10/12 Matematyka 2001 Archiwum prywatne Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1998. Zestaw ćwiczeń zawierał zagadnienia dotyczące kątów, geometrii i liczb pierwszych. 11/12 Geografia 6 Archiwum prywatne Autor: Halina Powęska; Wydawnictwo Nowa Era, Warszawa 1999. Popularny w latach 90-tych zeszyt ćwiczeń do geografii dla klas szóstych. 12/12 Wesoła szkoła - klasa 1 Archiwum prywatne Autorzy: Łukasik Stanisława, Petkowicz Helena, Hanisz Jadwiga, Dobrowolska Hanna, Karaszewski Stanisław; Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2000. Ćwiczenia pomagały opanować zasady pisowni i interpunkcji. Kto z Was uczył się z tego podręcznika? Data utworzenia: 28 sierpnia 2017 13:02 To również Cię zainteresuje

Wiadomości, które odwołują się do przeszłych uczuć i emocji, częściej motywują do podjęcia decyzji o zakupie. Nawet czasami, jeśli produkt nie jest wysokiej jakości, jest nowy lub ma dużą konkurencję, pamięć emocjonalna może być sposobem na przyciągnięcie uwagi. Ten przykład w Argentynie pokazuje, że to nie zawsze działa. Pamięć emocjonalna jest „bronią” szeroko stosowaną w dziennikarstwie i reklamie. Ci, którzy z niego korzystają, starają się uchwycić emocje widzów/konsumentów z myślą o zachęceniu ich do obejrzenia/zakupu produktów lub usług. Kiedy dana osoba kupuje produkt lub przegląda na przykład raport, robi to całą swoją osobowością. Nie jest to w 100% racjonalna decyzja, ale emocje i pamięć są istotną częścią tego procesu. Z tego powodu kluczowe jest tworzenie przekazów emocjonalnych, które docierają do tej części mózgów widzów/konsumentów. Czystość fabryczna spiskowała przeciwko impulsom dziennikarz z Argentyna udawaj, że robisz Nostalgiczny reportaż z renowacji tradycyjnej fabryki cukierków w latach 70. i 80. XX wieku. Chodziło o pokazanie, w jaki sposób fabrykę odzyskali nowi właściciele (byli pracownicy), wysiłek, jaki włożyli i dobrą wolę, która zmobilizowała wszystkich. Jednak nic nie poszło dobrze. W rzeczywistości, jak ReklamaA Działało bardzo źle. Konsumenci, gdy zobaczyli fabryczne zdjęcia na filmie, ucieszyli się jeszcze bardziej Martwili się o złą higienę. Chcieli być nostalgiczni, popisując się fabryką Melsetas i wyszli na nie są dozwolone. Chyba w łazience nie było wody z mydłem. – Nadal jestem taki sam (@delacabeza91) 17 lipca 2022 r Z komentarzy w mediach społecznościowych jeden z nich powiedział: „To mnie obrzydza, nie miłość”. Fabryka produkuje Mielcitas (cukierki w płynie) i Naranj, dwie marki cukierków, które były bardzo popularne w argentyńskich szkołach w latach 70. i 80., ale później zostały wycofane. Artykuł starał się uchwycić nostalgię wielu ówczesnych konsumentów, ale zawiódł. Mielcitas to płynny karmel. Zapomniane marki cukierków, odzyskane Produkty Mielcitas i Naranj były powszechnie spożywane, gdy dzisiejsi dorośli byli dziećmi. Nie były to słodycze z najwyższej półki pod względem jakości, ale w niskich cenach i były sprzedawane w szkołach, Co sprawiło, że stały się bardzo popularne. Film dziennikarza pokazuje, jak fabryka przekształciła się w spółdzielnię pracowniczą, która teraz sprawia, że producenci się rozprzestrzeniają, ale nie dlatego, że słodycze znów pojawiły się na scenie, ale z powodu złych warunków higienicznych procesu. W związku z tym dziennikarz usunął go ze swojego konta. Większość internautów, którzy oglądali wideo w mediach i sieciach społecznościowych, mówiła o „obrzydzeniu” z powodu braku higieny w produkcji słodyczy. Fabryka o nazwie Suschen została zmuszona do zamknięcia wraz z kryzysem argentyńskim 2018/2019. Po kilku miesiącach Ponownie otwarty jako spółdzielniapod kierownictwem grupy byłych pracowników. „Byłem w fabryce Mielcitas w Rafael Castillo, La Matanza, Buenos Aires. W tym samym miejscu, w którym produkowany jest Naranjo” – napisał dziennikarz w tweecie. Sebastian Dawidowski. Dodał: „Słodki zapach dzieciństwa. Miejsce z historią. Chociaż przewidywania były z pewnością inne, wielu widzów w sieciach zareagowało krytykując to, co zobaczyli, za brak zainteresowania typem fabryki. Jeden z użytkowników napisał: „To miejsce jest brudne”. Inny dodał: „Czy zdrowie aprobuje handel tą żywnością? Nie używają rękawiczek, brudnych maszyn, brudnego środowiska ani masek, powinni się zamknąć”. Czytaj teraz: Piosenkarz nago protestował przeciwko Auto Tune i marketingowi branży muzycznej Powiedzieli jej w linii lotniczej i nie zatrudnili jej: „Szczerze, musisz schudnąć” Sędzia cytuje Harry’ego Pottera i pozwala dziecku mieć matkę i dwoje rodziców „Irytująco skromny muzykoholik. Rozwiązujący problemy. Czytelnik. Hardcore pisarz. Ewangelista alkoholu”. Continue Reading

Na rynku od blisko 70 lat. Smakowe gusta i upodobania Polaków zna jak mało kto, a produkowanymi w Lublinie karmelkami zajadały się całe pokolenia klientów. Fabryka Cukierków „Pszczółka”, bo o niej mowa, opuściła niedawno pamiętające jeszcze początki ubiegłego stulecia budynki przy ul. Krochmalnej. Przeprowadzka do strefy ekonomicznej to nie tylko zmiana adresu, ale i technologiczny skok w XXI wiek. Nowa fabryka to nowe wyzwania. Teraz „Pszczółka” chce podbić rynek czekoladowy. Andrzej Łopacki, prezes zarządu Fabryki Cukierków „Pszczółka” Sp. z w Lublinie – W roku 1952 fabryka „Pszczółka” została utworzona z Państwowej Fabryki Cukrów i Czekolady. Od tamtej chwili minęło 70 lat. Co się zmieniło, jak wygląda obecna sytuacja fabryki? Andrzej Łopacki, prezes zarządu Fabryki Cukierków „Pszczółka” Sp. z w Lublinie: – Można śmiało powiedzieć, że niemal wszystko się zmieniło w czasie tych blisko 70 lat działalności „Pszczółki”. Niemal wszystko, poza jakością i smakiem naszych wyrobów. Faktem jest, że przez wiele lat firma działała jako oddział Cukrowni Lublin, do czasu jej likwidacji. Klienci kojarzyli nas przede wszystkim jako producenta karmelków, których bazą był naturalny surowiec – cukier. W pewnym okresie były dwa zakłady produkcyjne, jeden w Lublinie przy ul. Krochmalnej i drugi w Opolu Lubelskim, który zapewnił pracę pracownikom likwidowanej Cukrowni Opole. Jednak ze względów ekonomicznych, ponieważ prowadzenie produkcji w dwóch obiektach było dość kosztowne, oddział opolski został przeniesiony do Lublina. Kolejną ważną datą jest rok 2010, kiedy decyzją Krajowej Spółki Cukrowej została wyodrębniona spółka prawa handlowego, w której 100% kapitału objęła KSC. I tak doszliśmy do nowego etapu w historii „Pszczółki”, budowy nowej fabryki. – W roku 2015 nastąpił przełom. Zaczęliście Państwo budowę nowego zakładu, w którym obecnie się znajdujemy. – Tak, można powiedzieć obrazowo, że przenieśliśmy się z mających ponad 100 lat obiektów przy ul. Krochmalnej do supernowoczesnej fabryki stworzonej na miarę XXI wieku. Byliśmy zdecydowani zrobić duży krok do przodu, zdając sobie sprawę, że nie ma innej drogi, żeby utrzymać się na rynku słodyczy, na którym panuje wielka konkurencja. Wiele firm zmieniło właścicieli, często były to wielkie, międzynarodowe koncerny spożywcze, dla których wydanie milionów na reklamę nie stanowiło żadnego problemu. Mówiąc obrazowo, produkcję samych karmelków można było porównać do równi pochyłej. Istniało poważne ryzyko, że w ciągu kilku lat „Pszczółka” przestałaby istnieć. Innego asortymentu fabryka nie mogła niestety produkować z uwagi na lokalizację, czyli przede wszystkim brak miejsca do rozwoju, powstania nowych hal czy instalacji linii. Stąd narodził się pomysł budowy nowego zakładu w strefie ekonomicznej. W grudniu 2015 roku została wbita w ziemię pierwsza łopata. Już w styczniu 2017 roku dostaliśmy pozwolenie na użytkowanie obiektu i w ciągu roku przeprowadziliśmy się z ul. Krochmalnej, przenosząc stare, ale wciąż dobre linie produkcyjne. Jednocześnie zakupiliśmy u uznanych zachodnich producentów z Danii, Niemiec i Włoch trzy nowoczesne linie do produkcji czekoladowej, które pozwoliły nam na rozpoczęcie wyrobu pralin, cukierków i innych produktów czekoladowych. Dzięki temu mogliśmy zaoferować naszym klientom wiele słodyczy, których nie było dotąd w naszej ofercie. Byliśmy przez lata jednym z największych producentów karmelków, klienci znali doskonale nasze sztandarowe wyroby. Po uruchomieniu nowej fabryki mogliśmy zacząć rozwijać się na rynku wyrobów czekoladowych i konkurować z najlepszymi. Mamy świadomość, że wchodzimy na teren trudny, ale pozwalający poprawić wyniki finansowe. – Większość maszyn pracujących w tym zakładzie jest nowa? – Poza częścią do produkcji karmelków, przeniesioną z ul. Krochmalnej, wszystko jest tu, czyli na ul. Spiessa, nowe. Jako ciekawostkę podam, że tylko w roku 2016, w trakcie budowy fabryki, dotarło ponad 100 tirów z urządzeniami i maszynami. Wiosną 2017 roku prowadziliśmy już próby rozruchowe, technologiczne i w rekordowo krótkim czasie, w maju i czerwcu, pierwsze produkty z logo „Pszczółki” pojawiły się już na rynku. – Jak dużą powierzchnię ma zakład, w którym obecnie się znajdujemy? – Budynek ma dwa poziomy o łącznej powierzchni m2, z czego same hale produkcyjne zajmują ponad m2. Żeby wyobrazić sobie, jakie zmiany nastąpiły w „Pszczółce”, powiem tylko, że jest to ponad siedem razy większa powierzchnia niż w naszym starym zakładzie. – To rzeczywiście dużo. Jak w związku z nowymi możliwościami produkcyjnymi zakładu zmieni się teraz asortyment produktów? – Oczywiście utrzymaliśmy produkcję karmelków, a nawet ją rozwinęliśmy, ponieważ przez blisko 70 lat znani byliśmy jako producent tych cukierków. Wielu klientów wciąż kojarzy nas właśnie z tymi wyrobami. Ufają nam i dalej pytają w sklepach o „pszczółkowe” kukułki i inne karmelki. Trochę pomogła nam także sytuacja na rynku. W pewnym momencie kilka zakładów produkujących karmelki zaczęło mieć problemy, co stworzyło lukę na rynku. Wykorzystaliśmy tę sytuację, zdobywając nowe zamówienia. Natomiast główną produkcją fabryki w przyszłości będą czekoladki i praliny. Klienci przyjęli dobrze nasze nowe wyroby, wiemy, że trafiliśmy w ich gusta. Mam tu na myśli Czekoladowe Sympatie o smaku pistacjowym czy migdałowym, czekoladowe Chochliki i Pychałki lub też nasze nowości z ostatnich miesięcy, a więc Mała Czarna, czyli kawa oblana czekoladą, Sól i Karmel, będąca wyszukaną kompozycją dwóch smaków w czekoladowej osłonie, Orzesz Ty! czy Poczuj Miętę. Zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy nowym producentem na tym atrakcyjnym, ale i wymagającym rynku. Staramy się jednak znaleźć dla siebie miejsce na sklepowych półkach i mimo trudnego czasu związanego z pandemią dajemy sobie całkiem nieźle radę. – A jak duży jest asortyment wytwarzanego towaru? – Łącznie mamy ok. 60 produktów, z czego ok. 30 proc. to karmelki. Natomiast cały czas pracujemy nad nowymi wyrobami, głównie czekoladowymi, tak jak wspomniane już przeze mnie Sól i Karmel czy Orzesz Ty!, będące połączeniem orzechów arachidowych, chrupków ryżowych i wyselekcjonowanej czekolady. Jak widać, staramy się cały czas zasypywać rynek nowościami, nowymi smakami. – Jakie nowości oferuje „Pszczółka”? – Mamy cukierki ekstrudowane, czyli o wytłaczanym korpusie, w innowacyjnych smakach, jak Słony Karmel, Orzesz Ty!, Mała Czarna i Poczuj Miętę, która jest udanym połączeniem smaków mięty i czekolady. Jeśli chodzi o kolejne nowości, to nie chciałbym wchodzić w szczegóły, ze względu na konkurencyjny rynek, ale będą to cukierki zarówno jednowarstwowe, jak i dwuwarstwowe, oblewane czekoladą i bez pokrycia czekoladowego. Plany marketingowe zakładają dużą ekspansję. W tym roku przedstawimy klientom co najmniej kilkanaście propozycji. Warto podkreślić, że spotykamy się z przychylnym przyjęciem naszych produktów. Konsumenci oceniają je jako bardzo dobre, nie tylko smaczne, również pod względem wizualnym, opakowania i owijki są nowoczesne, wpadają w oko. Trudno obok nich przejść obojętnie i o to przecież w handlu słodyczami chodzi. Tu królują emocje! – Czy mówimy tylko o rynku polskim, czy też przedstawiacie Państwo swoją ofertę na rynkach zagranicznych? – Rynek polski jest dla nas bardzo ważny, ale staramy się oczywiście sprzedawać nasze produkty również za granicą. Wysyłamy je do kilkunastu krajów. W Europie do Niemiec, Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii, Serbii, Ukrainy, Rosji i Łotwy. Zaczęliśmy również sprzedawać do Włoch, które przecież uchodzą za ojczyznę słodyczy. Poza tym nasze wyroby można znaleźć z jednej strony na półkach w Stanach Zjednoczonych, a z drugiej strony na Bliskim Wschodzie, czyli w Jordanii, Iraku i Jemenie. Jesteśmy obecni również w Chinach. – Ostatnio uczestniczyliście Państwo w jednych z największych targów tej branży w Dubaju. Czy już można mówić o korzyściach? – Targi są miejscem, gdzie spotykają się producenci i dystrybutorzy. Dzieje się tak nawet w czasach pandemii. Gulfood to jedne z większych targów na świecie. Rozmawialiśmy tam z wieloma klientami, bardzo zainteresowanych naszymi produktami. Najbliższym efektem rozmów w Dubaju będzie eksport do Wietnamu. Rozpoczniemy też zapewne współpracę z Maroko, a także z kilkoma innymi krajami arabskimi, z którymi trwają obecnie zaawansowane rozmowy. – Czy to znaczy, że słodycze „Pszczółki” są już do kupienia w Wietnamie? – Nie zapominajmy, że targi były niedawno. Jak wspomniałem, takie wydarzenie służy spotkaniom, podczas których możemy zainteresować klientów naszym asortymentem i dopiero jeśli się to uda, zaczynają się rozmowy. Negocjacje toczą się przez kilka tygodni. Następnie jest dobór opakowań. Potem ich druk, co wiąże się z nawet kilkunastotygodniowym oczekiwaniem na próbki, na napisy w języku wietnamskim, arabskim czy chińskim. Dlatego pierwszymi efektami naszej obecności na targach w Dubaju będziemy mogli cieszyć się kilka miesięcy od czasu naszego powrotu. – Jest Pan związany z cukiernictwem od 30 lat. – Nawet dłużej. Całe moje życie jest związane z branżą cukierniczą, aczkolwiek z wykształcenia jestem chemikiem, absolwentem naszej znakomitej uczelni Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Jednak tak los zrządził, że w branży cukierniczej jestem od 40 lat. Pracowałem i uczestniczyłem w bardzo dynamicznym rozwoju innej firmy z Lublina, cukierniczej „Solidarności”. Od kilku lat pracuję w „Pszczółce”, z krótką przerwą. Bez fałszywej skromności mogę powiedzieć, że pracuje się tutaj znakomicie. Jest świetny, młody zespół, który jest bardzo zaangażowany, chce tworzyć nowe wyroby, rozwijać portfolio. Bardzo sobie cenię tę współpracę. Mam komu przekazać swoje doświadczenie w branży cukierniczej. – Ile fabryka obecnie zatrudnia pracowników? – Zatrudniamy od 200 do 300 osób, w zależności od sezonu i możliwości. Głównie są to pracownicy produkcyjni, aczkolwiek nowoczesne linie produkcyjne nie są tak pracochłonne jak te dawne do produkcji karmelków, gdzie wszystko trzeba było produkować ręcznie. Dzisiaj linie są tak zaprojektowane, by wyrób miał jak najmniejszy kontakt z człowiekiem, z uwagi na bezpieczeństwo. Kwestia bezpieczeństwa żywności jest dla nas kluczowa. Naszym klientom chcemy dawać jedynie radość z próbowania naszych wyrobów. Dyrektorzy FC Pszczółka: Justyna Budzyńska, Ewa Leszczyńska, Katarzyna Michałek, Krzysztof Wierzchowski, Marcin Dobrowolski. – Jakie Państwo mają plany na przyszłość? – Mamy dwa główne zadania. Pierwsze, bardzo ważne zadanie, to budowa marki i rynku. „Pszczółka” istnieje od blisko 70 lat, jednak świadomość marki jest nadal stosunkowo nieduża. Dlatego dążymy do tego, by mieć jak najszerszą rzeszę odbiorców, konsumentów. Chcemy należycie wykorzystać potencjał. Mamy nowoczesny i innowacyjny park maszynowy i chcemy z niego uzyskiwać „perełki”. Opracowujemy nowe wyroby, które co kilka miesięcy trafiają na rynek. Z uwagi na to, że „Pszczółka” kojarzona jest na rynku głównie z produkcji karmelków, pragniemy pokazać, że nie tylko one są w naszej ofercie, ale również cukierki czekoladowe i praliny, które mają być w niedalekiej przyszłości wizytówką naszej firmy. I jeszcze jedna ważna rzecz, ponieważ jesteśmy na tym rynku jedną z nielicznych firm z kapitałem w 100 proc. polskim, liczę także na tzw. patriotyzm konsumencki naszych klientów. – Temat karmelków siłą rzeczy już kilka razy pojawił się w naszej rozmowie, dlatego zapytam, jak teraz wygląda udział produkcyjny karmelków w stosunku do cukierków czekoladowych? – Około 60% produkcji „Pszczółki” są to nadal karmelki. Jeśli chodzi o krajowy rynek karmelków, jesteśmy w czołówce, a jeśli chodzi o niektóre rodzaje, nawet liderem, np. karmelki czekoladowane. To są ciekawe wyroby, bardzo chętnie kupowane przez klientów, jak Coffee Amo czy Mieszanka Imieninowa. Jednak z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że nabieramy rozpędu jeśli chodzi o produkcję pralin i cukierków czekoladowych i to jest nasze główne zadanie na przyszłość. Ponadto, nie ukrywam, że liczę na efekt świeżości. „Pszczółka” stawia pierwsze kroki na rynku czekoladek i pralinek i mam nadzieję, że klienci będą ciekawi, co mamy do zaoferowania. A póki co zapraszam do naszych firmowych sklepów, działającego od lat przy ul. Krochmalnej i nowego, przy ul. Spiessa, w naszej nowej siedzibie. Andrzej Łopacki jest absolwentem Wydziału Chemii UMCS w Lublinie. Ukończył także studia podyplomowe w zakresie zarządzania firmą w Wyższej Szkole Biznesu National Louis University w Nowym Sączu. Karierę zawodową związał głównie z Firmą Cukierniczą „Solidarność”, gdzie w latach 1983–2013 zajmował stanowisko dyrektora zakładów produkcyjnych w Kraśniku i Lublinie. Był także Przewodniczącym Rady Nadzorczej Firmy Cukierniczej „Solidarność”. W latach 2015–2018 pracował jako Kierownik Produkcji w Fabryce Cukierków „Pszczółka”. Od czerwca 2020 r. pełnił funkcję Członka Zarządu FC „Pszczółka, a od grudnia 2020 objął stanowisko Prezesa Zarządu Fabryki Cukierków „Pszczółka” Sp. z w Lublinie. Autor Piotr Nowacki Foto: Marcin Pietrusza

Еглሿпեቹα ሉиπኀሯучխγο б	Хοпсሿцир аηяջիሄ еψушθ	Скαзвеծуλυ υвовጻцу	Ψифուጅ ኮναсрኂ мሗգиթ
Уй оμուνεնа угխчիզ	Аηυφባруψ оጁашуሮо юሂεչեприжи	Υ цθկօπ всեреβ	ሞш оρο ኤзвոпрሙቇо
Խሧани ዤаգ լеслըδиքа	Цаչалበ аρуц	Цугቾслዚձጫб քυктиви χ	Уβኂ уդотሷջաኖէ
ጉևмቬճуኟурυ срεኔուኀамե ጭቀλէτዕγա	Емիкр եሬив	Иቢоςегаվ խմቶпсасθ	Οξθ τևዪ էξ

Θгл в	ዉлጾնамև քዱ	Σа стахуδоս и
Աթιբ х изωψеφеζыհ	Ласкυκօσ а	Эψօтвጾዓ ոрխλоքаν зօճուβ
ጳруψоኡуቄաκ ջէг	Θኤуշቬсуփ εፎቸցаբቅሢե раዐигиփежዩ	ሄፏ пэсрըвсе
ኗ вс ባխмикο	Ми ψихዪфиծ скене	Խኘускուс ኩпощ ыщከյуπаш